DEADLINE.

Een kloppend hart, intense zelftwijfel, destructief perfectionisme. Nee, ik heb geen gekke afwijking, ik heb deadlinestress.

Als journalist ben je gewend aan deadlines. Je krijgt ermee te maken op allerlei manieren, maar hoe belangrijker de opdracht, hoe meer het werkelijk op een dode lijn begint te lijken. Een gigantische berg om te overbruggen, waarbij onzekerheid, twijfel en vragen die gegarandeerd onbeantwoord blijven de grootste hindernissen blijken. Je bereikt een vlaggetje per keer.

De eerste is het binnenslepen van een opdracht. Het mailen, het wachten, de stress en de angst voor afwijzing beginnen hier. Heb je deze obstakels overwonnen, begint de rest pas. Nu moet je je bewijzen. Het idee dat je had in gang zetten, uitwerken, oftewel: de tweede vlag. Je komt al dichter bij de top van de berg, maar voordat je er bent moet je het allemaal maar zien af te leveren. Aan het rijtje van stress en angst voor afwijzing wordt ongelooflijke zelftwijfel toegevoegd. Je perfectionisme begint destructief te worden, je zicht wordt steeds mistiger hoe hoger je komt. Als de deadline in zicht is klopt je hart steeds sneller en sneller.

De oorzaak-gevolg in de materie, oftewel tijd, zorgt ervoor dat de deadline sowieso nadert. Klaar of niet, het hijgt in je nek en staat tegelijkertijd voor de deur. Wat een rush, wat een kick, adrenaline te over. Opluchting en spanning leven naast elkaar. Je hebt de deadline gehaald, maar dan besef je je dat er nog een behoorlijke hindernis op jou en je bloed, zweet en tranen van een artikel afkomt. Goedkeuring, waardering en een volgende opdracht bij het fantastische medium is waar je naar streeft.

Een kloppend hart, intense zelftwijfel, destructief perfectionisme. Nee, ik heb geen deadlinestress meer, ik wacht op reactie.